درباره این که در ابتدا ویل اسمیت را برای بازی در نقش جانگو در نظر داشت:در یکی از تعطیلات آخر هفته چند ساعتی را کاملا با هم بودیم و این زمانی بود که ویل در نیویورک مشغول بازی در قسمت سوم «مردان سیاه پوش» بود... فکر می کنم که نیمی از این فرآیند صرفا بهانه ای برای ما دو نفر بود تا زمانی را در کنار هم بگذرانیم.... ویل انتخاب صد در صد درستی برای این نقش نبود و ما زمان زیادی در اختیار نداشتیم تا تغییرات لازم را برای حضور ویل در این فیلم اعمال کنیم.درباره دوباره نویسی تاریخ در «حرامزاده های بی آبرو» و «جانگوی رها شده»:شما شروع به دیدن یک فیلم می کنید و از پیش هم می دانید که روال بیشتر فیلمها بر چه منوال است. هر از چند گاهی فیلمهایی ساخته می شوند که با قوانین مرسوم سازگار نیستند. زمانی که نمی دانید در ادامه چه اتفاقی خواهد افتاد احساس آزادی می کنید...پیش خود فکر کردم چطور است این قبیل داستانها را به شیوه خودم روایت کنم: خشن و نابهنجار اما نهایتا لذت بخش.درباره همسر ایده آل اش:اگر بخواهم یک سالی را در پاریس زندگی کنم، هر غلطی که خواستم بکنم، مجبور نباشم که هیچ چیز را برنامه ریزی کنم؛ فقط بتوانم انجامش دهم، و اگر بازیگر یا کارگردانی وجود داشته باشد که بخواهم او را دغدغه ذهنی خود کنم و در دوازده روز آینده بر روی فیلمهایش مطالعه داشته باشم، باید بتوانم که این کارها را انجام دهم. زوج ایده آل همدمی خواهد بود که از این شرایط لذت ببرد و با آن کنار بیاید.